کاهش رد پا با استفاده از شیمی سبز

قدم زدن بر روی پوسته بیولوژیکی خاک در بیابانهای جنوب شرقی یوتا می تواند سیانوباکتری ها ، گلسنگ ها و خزه هایی که آب را در خود نگه می دارند و سبب تثبیت نیتروژن می شوند و در نتیجه شرایط زندگی در آن منطقه را تأمین می کنند را خرد کرده و از بین ببرد. تولید این پوسته بیولوژیکی بالغ ممکن است 50 سال طول بکشد ، بنابراین انسان باید با احتیاط قدم بردارد.

امسال شیمی دانان هفته زمین را با موضوع “کاهش ردپای ما با شیمی” گرامی داشته و تصدیق کردند که ما ردپای منحصر به فرد خود را در جهان ایجاد می کنیم و مسئولیت حرفه ای شیمیدان ها این است که اندازه و اثر آن ردپا را کم کنند تا اطمینان حاصل کنیم که جهان سالم و پایدار باقی میماند.

شیمی دانان دارای سابقه طولانی در حل مشکلات به منظور بهبود جامعه هستند و خلاقیت آنها ما را قادر می سازد تا راه حل های مورد نیاز برای پاسخگویی به چالش های تغییر آب و هوا ، گرسنگی ، بیماری و بسیاری دیگر از این گونه مشکلات را پیدا کنیم.

شیمی سبز از طریق طراحی محصولات و فرآیندهایی که برای سلامتی انسان و محیط زیست مضر نیستند، می تواند نقشی اساسی در برای کاهش ردپای انسانها داشته باشد. بنابراین بایستی به دنبال این بود که هر پروژه را فقط با استفاده از مواد اولیه و فرآیندهای سازگار با محیط زیست انجام داد و پیگیری نمود.

استراتژی بلند مدت ایده آل این است که از همان ابتدای تحصیل شیمی دانان را با اصول و روشهای شیمی سبز آموزش دهیم، نه اینکه هر شیمی دان بعداً در حرفه خود آموزش ببیند. چنین افراد آموزش دیده ای، همیشه با کمک جعبه ابزارهای شیمی سبزکه در اختیار دارند، مشکلات را حل می کنند و بنابراین باعث کارآمدی بیشتر سیستم می شوند.

روند ادغام شیمی سبز در برنامه درسی دوره کارشناسی، تا حدی به دلیل کمبود منابع درسی کند شده است. موسسه شیمی سبز انجمن شیمی آمریکا با توسعه واحدهای درسی که موضوعات اساسی شیمی عمومی و آلی را در زمینه شیمی سبز، تفکر سیستمی و اهداف توسعه پایدار سازمان ملل ارائه می دهد، این خلا منابع را پر می کند. تیم های متخصص موضوع در حال طراحی این واحدها هستند و قبل از اینکه این منابع جدید بصورت آنلاین در دسترس باشند، آنها را به طور آزمایشی در کلاس های خود به کار می گیرند. با مراجعه به وب سایت زیر می توانید اطلاعات بیشتری در مورد این طرح کسب کنید:

https://www.acs.org/content/acs/en/greenchemistry/students-educators/education-roadmap.html.

شیمی دانان باید چرخه عمر یک محصول را در نظر بگیرند: مواد اولیه از کجا آمده است؟ چه مقدار انرژی توسط فرآیند مصرف می شود؟ چه نوع و مقادیری از حلال ها استفاده می شود؟ علاوه بر این، شیمی دانان و مهندسان باید پیامدهای فراتر از ساختمان شیمی یا مرز تاسیسات تولید را در نظر بگیرند، از جمله نقش در تغییرات آب و هوا، سرنوشت فراورده در محیط و تأثیرات آن بر جامعه محلی.

با توجه به تخمین های سازمان ملل، محدودیت های مسافرتی جهانی مربوط به بیماری همه گیر COVID-19 در سال 2020 میزان انتشار گازهای گلخانه ای را 6٪ کاهش داده است. اما متأسفانه، افزایش استفاده از ماسکهای یکبار مصرف، تجهیزات محافظت شخصی (PPE) ، ظروف بیرون بر رستوران ها و پلاستیک برای بسته بندی سفارشات آنلاین، باعث افزایش میکرو و ماکروپلاستیک در محیط شده است که به طور قابل توجهی ردپای جهانی ما را در این زمینه افزایش می دهد.

شیمی دانان، به ویژه افرادی که در اصول شیمی سبز آموزش دیده اند، می توانند ضمن تعادل بخشیدن به تلاش های مداوم برای کاهش ردپای ما در محیط، نقش اساسی در پرداختن به چالش های بهداشت و ایمنی داشته باشند.

Laura E. Pence، عضو هیات مشاوره موسسه شیمی سبز ACS

منبع: cen.acs.org

This post is also available in: English